شرح پریشانی

---

دوستان شرح پریشانی من گوش کنید                                داستان غم پنهانی من گوش کنید
قصه بی سر و سامانی من گوش کنید                              گفتگوی من و حیرانی من گوش کنید

                                      شرح این آتش جان سوز نگفتن تا کی
                                      سوختم سوختم این راز نهفتن تا کی

 روزگاری من و دل ساکن کویی بودیم                               ساکن کوی بت عربده جویی بودیم
عقل و دین با خته دیوانه ی رویی بودیم                      بسته ی سلسله ی سلسله مویی بودیم

                                  کس در آن سلسله غیر از من و دل بند نبود
                                     یک گرفتار از این جمله که هستند نبود

نرگس غمزه زنش این همه بیمار نداشت                           سنبل پر شکنش هیچ گرفتار نداشت
 این همه مشتری و گرمی بازار نداشت                            یوسفی بود ولی هیچ خریدار نداشت

                                       اول آنکس که خریدار شدش من بودم
                                         باعث گرمی بازار شدش من بودم

عشق من شد سبب خوبی ورعنایی او                                 داد رسوایی من شهرت زیبایی او
 بس که دادم همه جا شرح دلآرایی او                                 شهر پر گشت ز غوغای تماشایی او

                                      این زمان عاشق سر گشته فراوان دارد

                                      کی سر برگ من بی سر و سامان دارد

چاره اینست و ندارم به از این رای دگر                                   که دهم جای دگر دل به دلآرای دگر
چشم خود فرش کنم زیر کف پای دگر                                    بر کف پای دگر بوسه زنم جای دگر

                                  بعد از این رای من اینست و همین خواهد بود               

                                    من بر این هستم و البته چنین خواهد بود

پیش او یار نو و یار کهن هردو یکیست                         حرمت مدعی و حرمت من هر دو یکیست
قول زاغ و غزل مرغ چمن هر دو یکیست                      نغمه ی بلبل و غوغای زغن هر دو یکیست

                                         این ندانسته که قدر همه یکسان نبود

                                          زاغ را مرتبه ی مرغ خوش الحان نبود

چون چنین است پی کار دگر باشم به                                   چند روزی پی دلدار دگر باشم به
   عندلیب گل رخسار دگر باشم به                                   مرغ خوش نغمه ی گلزار دگر باشم به

                                      نو گلی کو که شوم بلبل دستان سازش

                                         سازم از تازه جوانان چمن ممتازش

آنکه بر جانم ازو دم به دم آزاری هست                       میتوان یافت که بر دل ز منش باری هست
از من و بندگی من اگرش عاری هست                       بفروشد که به هر گوشه خریداری هست

                                   به وفاداری من نیست در این شهر کسی

                                    بنده ای همچو مرا هست خریدار بسی

مدتی در ره عشق تو دویدیم بس است                             راه صد بادیه ی درد بریدیم بس است
قدم از راه طلب باز کشیدیم بس است                              اول و آخر این مرحله دیدیم بس است

                                        بعد از این ما و سر کوی دلآرای دگر
                                       با غزالی به غزلخوانی و غوغای دگر

    تو مپندار که مهر از دل محزون نرود                                 آتش عشق به جان افتد و بیرون نرود
وین محبت به صد افسانه و افسون نرود                            چه گمان غلط است این برود چون نرود

                                       چند کس از تو و یاران تو آزرده شود
                                    دوزخ از سردی این طایفه افسرده شود

ای پسر چند به کام دگرانت بینم                                     سر خوش و مست ز جام دگرانت بینم
مایه ی عیش مدام دگرانت بینم                                           ساقی مجلس عام دگرانت بینم

                                 تو چه دانی که شدی یار چه بی باکی چند  
                                     چه هوسها که ندارند هوسناکی چند

     یار این طایفه ی خانه بر انداز مباش                    از تو حیف است به این طایفه دمساز مباش
می شوی شهره به این فرقه هم آواز مباش                     غافل از لعل حریفان دغا باز مباش

                                    به که مشغول باین شغل نسازی خود را
                                     این نه کاریست مبادا که ببازی خود را

در کمین تو بسی عیب شماران هستند                           سینه پر درد ز تو کینه گزاران هستند
 داغ بر سینه ز تو سینه فگاران هستند                         غرض اینست که در قصد تو یاران هستند

                                       باش مردانه که ناگاه قفایی نخوری
                                     واقف کشی خود باش که پایی نخوری

گرچه از خاطر وحشی هوس روی تو رفت                            وز دلش آرزوی قامت دلجوی تو رفت
 شد دل آزرده و آزرده دل از کوی تو رفت                             با دل پر گله از ناخوشی خوی تو رفت

                                         حاش لله که وفای تو فراموش کند
                                       سخن مصلحت آمیز کسان گوش کند

                                                                                                             وحشی بافقی

---

---

پ.ن ۱ : در نمازم طی یه جهش عصبی خم ابروی تو بر یاد آمد و همون موقع حالتی رفت که محراب به فریاد آمد و بعدش همش یه لحظه از فکرم گذشت که من که ازت جدا نمیمونم٬تا طبقه ی هفتم آسمون هفتم٬ میام و ته دلم خوشحال بودم که آسمون هفتی میشم و دو و سه نمیمونم(استفاده ی ابزاری از عشق موهوم)٬ بعد گفتم چرا انقدر زجر میدی بابا٬ غرور مرور نمونده واسما٬ گریمونو در آوردی٬گفتی که تو همین دنیا پیش من نیستی میخوای اون ور با من باشی ؟ تو دنیا تحویلت نمیگیرم میخوای آخرت تحویلت بگیرم ؟ واسه ی دنیا و آخرتت منو میندازی وسط ؟! برو یکی دیگه رو پیدا کن٬در نفی خود دان کار من٬برو این دام بر مرغی دگر نه٬از تو گنده تراش تو صفن٬در میان پختگان عشق من خامی هنوز٬در مورد گریه هم٬گریه ی تو و بابا و ننه و جد آباتو با همه ی خیل جن و انس از ازل تا ابد به اضافه ی جمیع ملائکه و انبیا و رسل و آسمونا و زمین و مافیهم٬به گریه های من در .

منم کاسه کوزه رو جمع کردم اومدم پست بذارم.

پ.ن ۲ : به خدا بگین کم کم وقتشه که شروع کنه منو آدم کنه٬البته هنوز بهش نگین یا حالا یا هیچوقت٬هر موقع به اون مرحله رسیدم میگم اینم بهش بگین.

پ.ن ۳ : این وبلاگ نویسی هم شده دردسر ٬ وسط حال و حول باید فکر کنی چه جوری احساسات رو در قالب کلمات بریزی٬کار درست رو حافظ میکرد٬نمیخواست ردی ازش باقی بمونه٬این چهار تا شعرم بعدا جمع آوری کردن.(حالا بگین چرا حافظ میشه ولی مولوی نمیشه ! )